Οπως διατυπώνεται στο κείμενο «Βασικές θέσεις και στόχοι πάλης για την Παιδεία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών» (ΚΚΕ, Νοέμβρης 2007), «ο ρόλος του νηπιαγωγείου δεν μπορεί να είναι η εκπαίδευση, όπως προβλέπει το πλαίσιο προγράμματος σπουδών για το νηπιαγωγείο, με σκοπό την εκγύμναση από πολύ νωρίς των παιδιών στις απαιτούμενες από την αγορά δεξιότητες. Η κατηγορηματική αντίθεσή μας στην κατεύθυνση για εισαγωγή του νηπιαγωγείου στο σχολικό σύστημα ("σχολειοποίηση") πηγάζει από το γεγονός ότι η πρόωρη εκπαίδευση αποτελεί ωμή παραβίαση των ορίων του παιδικού ψυχισμού και των αναγκών της νηπιακής ηλικίας. Η μάθηση πρέπει να υποτάσσεται στην κυρίαρχη για κάθε στάδιο ψυχικής ανάπτυξης δραστηριότητα του παιδιού και για την προσχολική ηλικία κυρίαρχη δραστηριότητα δεν είναι η εκμάθηση γραφής, ανάγνωσης και αρίθμησης, αλλά το παιχνίδι και μάλιστα στην πιο εξελιγμένη μορφή του, το θεματικό παιχνίδι, που κάθε άλλο παρά χαζολόγημα είναι. Η εκπαίδευση γίνεται κυρίαρχη δραστηριότητα μάθησης του παιδιού στο επόμενο στάδιο ανάπτυξής του και μετά την ηλικία των 6 χρόνων. Ο ρόλος του νηπιαγωγείου είναι η διαπαιδαγώγηση, που στηρίζεται στην αυτενέργεια και την αυτόματη έκφραση του παιδιού, το οποίο με την κατάλληλη οργανωμένη παρέμβαση του νηπιαγωγού ανακαλύπτει τον κόσμο, αναπτύσσει τις αισθησιοκινητικές και τις ψυχοσωματικές ικανότητές του, αναγνωρίζει τις συμβιωτικές σχέσεις και τα πρώτα σκιρτήματα κοινωνικής συνείδησης».
Η προσπάθεια, λοιπόν, να γίνει και το νηπιαγωγείο - όπως το δημοτικό που ακολουθεί - χώρος εκγύμνασης δεξιοτήτων, παραβιάζει τις ανάγκες της νηπιακής ηλικίας όσο κι αν κρίνεται ως απαραίτητη για όσους σχεδιάζουν εκπαιδευτική πολιτική με βάση τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
