Νήπια με πτυχίο

«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
11-10-08
Γράμματα Aναγνωστών

Κύριε διευθυντά

Την Τετάρτη 17/9, μαζί με εκατοντάδες άλλους γονείς, έπαθα ένα τρομερό σοκ από το οποίο ακόμη δεν μπορώ να συνέλθω. Σύμφωνα με το ΦΕΚ 1/8 τα νηπιαγωγεία ιδιωτικών παιδικών σταθμών σαν και αυτό του 5χρονου γιου μου, πρέπει να έχουν άδεια λειτουργίας νηπιαγωγείου ειδάλλως δεν αναγνωρίζονται ως ισάξια των μεγάλων ιδιωτικών ή δημόσιων σχολείων. Και, όποιο παιδί δεν έχει αναγνωρισμένη βεβαίωση φοίτησης δεν θα μπορέσει του χρόνου να πάει στην Α´ Δημοτικού.

Μετά το πρώτο σοκ και καθώς αρχίζω και συνέρχομαι, συνειδητοποιώ τις επιμέρους επιπτώσεις στο γιο μου αλλά και την οικογένειά μου. Το ίδιο βράδυ ο υπουργός Παιδείας δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή –προκειμένου να μας καθησυχάσει– ότι όλα τα παιδάκια θα απορροφηθούν από τα δημόσια σχολεία της περιοχής τους.

Το πρωί βρίσκομαι στο τσιμεντένιο προαύλιο του δημοσίου δημοτικού της περιοχής μας που συστεγάζει στον ίδιο χώρο δύο νηπιαγωγεία. Μήτε δέντρο, κούνια ή σκάμμα πουθενά. Βλέπω μόνο νηπιαγωγάκια να προαυλίζονται κάτω από ένα υπόστεγο με μωσαϊκό δάπεδο. Η νηπιαγωγός της πρώτης μικροσκοπικής τάξης με το που με βλέπει δηλώνει «Όχι εδώ! Είμαστε γεμάτοι! Πηγαίνετε στην άλλη αίθουσα». Με τα πολλά βρίσκω την αίθουσα και με το που περνώ το κατώφλι της με «χτυπά» ένα ασφυκτικό κύμα ζέστης και ιδρώτα. Με υποδέχεται μια ζαλισμένη, κάθιδρη διευθύντρια της οποίας το γραφείο βρίσκεται μέσα(!) στην τάξη των παιδιών. Δηλώνει πως πρέπει να πάρει ειδική άδεια γιατί θα είναι ο 38ος μαθητής στην τάξη ενώ το ανώτατο επιτρεπτό όριο είναι 28. Με ενημερώνει επίσης, ότι ακόμη κι αν τα καταφέρουμε να μείνει εκεί πρέπει να τον παίρνω μέχρι τις 3.45 το αργότερο κι ας τελειώνω τη δουλειά στις 5:30.

Εν τω μεταξύ, παρατηρώ πως σε αυτή την τάξη των 38 παιδιών υπήρχε μόνο μία νηπιαγωγός. Φεύγω έντρομη για το δημόσιο νηπιαγωγείο που βρίσκεται δίπλα στο γραφείο μου. Συναντώ μια νηπιαγωγό απελπισμένη και βρίσκομαι στην οξύμωρη θέση να την παρηγορώ. «Όχι, αδύνατο να πάρουν άλλα παιδιά! Η αίθουσα είναι μια σταλιά, τι θα γίνει όταν αρχίσουν να αρρωσταίνουν;». Με παραπέμπει σε άλλο τοπικό σταθμό τόσο μακριά μας όμως που θέλουμε ταξί (διαθέτουμε ένα αυτοκίνητο).

Φεύγω από εκεί και δοκιμάζω ένα χτύπημα στα τυφλά στο δημόσιο νηπιαγωγείο που είναι κοντά στο τωρινό του σχολείο.

Η αίθουσα που διαθέτουν είναι μία και φίσκα. Η διευθύνουσα ετοιμάζεται να προσθέσει το όνομα του παιδιού στη λίστα αναμονής των ήδη 58 παιδιών(!), που τελικά όμως δεν γίνεται γιατί μένουμε σε άλλη περιοχή.

Κύριε υπουργέ δεν σας ευχαριστώ, για τον προσεκτικά μελετημένο σχεδιασμό σας να υποδεχθεί το κράτος τα χιλιάδες υπεράριθμα νηπιαγωγάκια.

Σας ευχαριστώ, για την έγκαιρη, επίσημη προειδοποίηση που μας δώσατε να βρούμε άλλο κατάλληλο σχολείο. Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να πιστέψω πως για όλα αυτά φταίει το μέχρι τούδε θαυμάσιο νηπιαγωγείο που με στόχο οικονομικό όφελος ρίσκαρε να μείνουν τα μικρά έξω από την Α´ Δημοτικού.

Σας ευχαριστώ, για την ευαισθησία σας απέναντι στα παιδάκια που περιμένετε να χαρούν που θα χάσουν φίλους, δασκάλους και σχολείο, και θα βρεθούν στο άγνωστο, στοιβαγμένα σαν κοτόπουλα και με νηπιαγωγούς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Σας ευχαριστώ, για την έμπρακτη ανταπόκρισή σας στις ανάγκες της σύγχρονης οικογένειας και ιδιαίτερα της Ελληνίδας εργαζόμενης μητέρας. Μα πιο πολύ σας ευχαριστώ που μεριμνήσατε να μάθουν τα παιδιά από μικρά τι σημαίνει Έλληνας πολίτης.

Χριστίνα Ρασιδάκη / Αθήνα